เรื่อง ราวเกิดขึ้นบนแผ่นดินที่ชื่อว่า แอมเบอร์กราวน์ สถานที่ซึ่งมีแต่ความเงียบสงัดของค่ำคืนตลอดเวลา ซึ่งมีเพียงดวงอาทิตย์ประดิษฐ์เท่านั้น ที่คงแสงสว่างให้แก่ผู้อาศัยทั้งหลาย เพื่อผู้คนที่อาศัยในยามรัตติกาลจะสามารถส่งความคิดคำนึงไปถึงกันได้ แลค ซีอิ้ง เด็กหนุ่มผู้เป็น “ผึ้งจดหมาย” มีหน้าที่ส่งมอบ “หัวใจ” ของเหล่าผู้คน ร่วมกันกับดิงโก้ (คู่หู) นิช และสัตว์เลี้ยง (?) ของเธอที่ชื่อว่า สเต็ก การเดินทางของแลคไม่เพียงแต่ส่งมอบหัวใจแก่ผู้คนเท่านั้น เขายังออกตามหา เพื่อนที่เคยช่วยเหลือแลคเมื่อครั้งยังเด็กเอาไว้อีกด้วย

กอซ สุเอด ชายหนุ่มผู้มีน้องสาวสุดโมเอะ เอ๊ย! บี (คำเรียกสั้น ๆ ของเหล่าผึ้งจดหมาย) ที่ส่งแล็กยังที่หมาย เป็นบุคคลที่เรียกได้ว่าเรื่องนี้ขาดหมอนี่ไม่ได้เลย ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นพระเอกนะ แต่กลับเป็นแล็กในอีกสองตอนถัดมา (ฮา) ส่วนเรื่องคนพากย์นี่แทบไม่ต้องพูดถึง เพราะเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้วในนามเจ้าชายเสียงหล่อใส ผู้ใส่หน้ากากบงการชาวบ้าน หรือเคราแพะแสยะยิ้ม ที่พาหมาป่าออกเดินทางเพื่อสะสมหนี้สิน เอ๊ย! ทรัพย์สมบัติ เอาล่ะ สรุปง่าย ๆ คือกอซ เป็นบีที่พบกับแลค ตอนที่ยังเป็นจดหมายอยู่ และเมื่อได้เดินทาง (นำไปส่ง) ร่วมกันจึงเกิดเป็นมิตรภาพขึ้นมา แลคจึงเห็นกอซเป็นแบบอย่าง และพยายามเดินตามเส้นทางของกอซ ทว่ากอซ สุเอดกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่อง ส่วนใครอยากให้ Spoiled ก็เมล์มาถามกันได้ว่า กอซ เป็นตายร้ายดียังไงมั่งตอนนี้ จิบชาอยู่ไหม ทำอะไรอยู่รึเปล่า ฯลฯ

แล็ก ซีอิ้ง หนุ่มน้อยชาวเผ่าอัลบิส เช่นเดียวกันกับกอซ สุเอด ในตาซ้ายมีอำพันภูติอยู่ เป็นเด็กหนุ่มที่เคยถูกประทับตราเป็น “จดหมาย” และถูกทอดทิ้งในพื้นที่กันดารมาก่อน จนกระทั่ง กอซ สุเอด นำพาแล็ก (ในสถานะจดหมาย) ไปส่งยังที่หมาย (บ้านคุณป้าของแล็กซึ่งเป็นปลายทาง) ส่วนนักพากย์ก็สุดยอด คนนี้ขอทีเหอะ “มินทร์ บรามันซ์” 1 ใน 5 นางฟ้า (Galaxy Angel) ที่ลากผมเข้าวงการโอตาคุ เอ๊ย! วงการการ์ตูนจนได้ แถมยังพากย์ ปูจิโกะ ในดิจิการัตอีกด้วย (ที่ตาเจมส์คงติดงอมแงม) ดราก้อนนัทต์ (อากิระ) เดียร์ (คี) ถ้าจะให้ไล่ล่ะก็ผมว่าผลงานพากย์เยอะมากครับ คงลิสต์ไหม่หมดแน่ ๆ ซึ่งเสียงก็จะออกแนวเรียบงิ่ม ไม่ก็ง๊องแง๊งแน่นอน

นิช สาวน้อยผู้รับสาย เลือดของ มามะ สิ่งมีชีวิตในตำนาน ฉายาของเธอคือ ดาบสีทอง ที่เธอสวมถุงมือตลอดเพราะมือของเธอเป็นกงเล็บแหละมีขน ที่ว่าดาบ สีทองคือผมของเธอสามารถเปลี่ยนเป้นดาบได้ ด้วยความที่ถูกกระทำอย่างสัตว์ เธอจึงไม่เชื่อใจใครทั้งสิ้น และเมื่อเธอถูก แล็ก พระเอกจอมขี้แยตั้งชื่อเธอจึงยอมเปิดใจแหละเชื่อใจ แล็ก แหละสุดท้านก็ชอบ เจ้าโชตะ ขี้แย จนได้

กอซ สุเอด ชายหนุ่มผู้มีน้องสาวสุดโมเอะ เอ๊ย! บี (คำเรียกสั้น ๆ ของเหล่าผึ้งจดหมาย) ที่ส่งแล็กยังที่หมาย เป็นบุคคลที่เรียกได้ว่าเรื่องนี้ขาดหมอนี่ไม่ได้เลย ตอนแรกผมก็นึกว่าเป็นพระเอกนะ แต่กลับเป็นแล็กในอีกสองตอนถัดมา (ฮา) ส่วนเรื่องคนพากย์นี่แทบไม่ต้องพูดถึง เพราะเป็นที่รู้จักกันดีอยู่แล้วในนามเจ้าชายเสียงหล่อใส ผู้ใส่หน้ากากบงการชาวบ้าน หรือเคราแพะแสยะยิ้ม ที่พาหมาป่าออกเดินทางเพื่อสะสมหนี้สิน เอ๊ย! ทรัพย์สมบัติ เอาล่ะ สรุปง่าย ๆ คือกอซ เป็นบีที่พบกับแลค ตอนที่ยังเป็นจดหมายอยู่ และเมื่อได้เดินทาง (นำไปส่ง) ร่วมกันจึงเกิดเป็นมิตรภาพขึ้นมา แลคจึงเห็นกอซเป็นแบบอย่าง และพยายามเดินตามเส้นทางของกอซ ทว่ากอซ สุเอดกลับหายตัวไปอย่างไร้ร่อง ส่วนใครอยากให้ Spoiled ก็เมล์มาถามกันได้ว่า กอซ เป็นตายร้ายดียังไงมั่งตอนนี้ จิบชาอยู่ไหม ทำอะไรอยู่รึเปล่า ฯลฯ

แล็ก ซีอิ้ง หนุ่มน้อยชาวเผ่าอัลบิส เช่นเดียวกันกับกอซ สุเอด ในตาซ้ายมีอำพันภูติอยู่ เป็นเด็กหนุ่มที่เคยถูกประทับตราเป็น “จดหมาย” และถูกทอดทิ้งในพื้นที่กันดารมาก่อน จนกระทั่ง กอซ สุเอด นำพาแล็ก (ในสถานะจดหมาย) ไปส่งยังที่หมาย (บ้านคุณป้าของแล็กซึ่งเป็นปลายทาง) ส่วนนักพากย์ก็สุดยอด คนนี้ขอทีเหอะ “มินทร์ บรามันซ์” 1 ใน 5 นางฟ้า (Galaxy Angel) ที่ลากผมเข้าวงการโอตาคุ เอ๊ย! วงการการ์ตูนจนได้ แถมยังพากย์ ปูจิโกะ ในดิจิการัตอีกด้วย (ที่ตาเจมส์คงติดงอมแงม) ดราก้อนนัทต์ (อากิระ) เดียร์ (คี) ถ้าจะให้ไล่ล่ะก็ผมว่าผลงานพากย์เยอะมากครับ คงลิสต์ไหม่หมดแน่ ๆ ซึ่งเสียงก็จะออกแนวเรียบงิ่ม ไม่ก็ง๊องแง๊งแน่นอน

นิช สาวน้อยผู้รับสาย เลือดของ มามะ สิ่งมีชีวิตในตำนาน ฉายาของเธอคือ ดาบสีทอง ที่เธอสวมถุงมือตลอดเพราะมือของเธอเป็นกงเล็บแหละมีขน ที่ว่าดาบ สีทองคือผมของเธอสามารถเปลี่ยนเป้นดาบได้ ด้วยความที่ถูกกระทำอย่างสัตว์ เธอจึงไม่เชื่อใจใครทั้งสิ้น และเมื่อเธอถูก แล็ก พระเอกจอมขี้แยตั้งชื่อเธอจึงยอมเปิดใจแหละเชื่อใจ แล็ก แหละสุดท้านก็ชอบ เจ้าโชตะ ขี้แย จนได้